Nawia

Gdzie dusze odchodzę
I skąd Dziady mądre na Jawię swój wzrok zwracają?
To pastwiska i łąki zielone
Gdzie ptaki przed Mary oddechem prędko uciekają!
To pastwiska i łąki zielone
Gdzie spokój i szczęście czekają niezachwiane!
A wrót tej krainy Żmij strzeże
Prastary, ogromny i takoż wielce potężny.
A śród tych pastwisk i łąk
Bagna są mgłą wieczną osnute.
Tam, w sercu ich
Tron wielki złotem błyszczy.
Na tronie tym Weles zasiada
Mądry i dobry, spogląda spokojnie
I wszystko ze swego tronu widzi.
On to dusz Przodków strzeże i nimi się opiekuje.
On to władcą krainy tej, przez Żmija strzeżonej.
A kraina w korzeniach ukryta
Wielkiego Dębu.
I Nawia jej miano.